ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Δεν μπορεί να υπάρξει ταύτιση μιας και μόνο πηγής από την οποία αντλεί ο Φυσιολόγος. Παραδόσεις, λαϊκές δεισιδαιμονίες, ψευδο-επιστημονικές αντιλήψεις και θρησκευτικές απόψεις, κοινές ανάμεσα στους πολιτισμούς της Ανατολικής Μεσογείου (ελληνικό, ρωμαϊκό, αιγυπτιακό, εβραϊκό, ινδικό) εντοπίζονται στα κεφάλαια του έργου.
Φαίνεται πως ο συντάκτης του Φυσιολόγου συνέλεξε τους μύθους από άλλη/άλλες πηγή/πηγές, αλλά συνέγραψε τις ερμηνείες, ακολουθώντας το χριστιανικό πνεύμα και τις αντιλήψεις των Αλεξανδρινών θεολόγων. Αυτό που επιτυγχάνει ο συγγραφέας είναι να αναδιηγηθεί τους αρχαίους μύθους για τα φυσικά είδη, εντάσσοντάς τους μέσα στο πνεύμα και το γράμμα των Γραφών.
Κάθε κεφάλαιο αφιερώνεται σε κάποιο ζώο, πραγματικό ή μυθικό-φανταστικό, χωρίς να ακολουθείται κάποια σειρά στην παρουσίασή τους και δεν υπάρχει κάποιο είδος ταξινόμησης. Γίνεται περιγραφή του ζώου και ακολουθεί η “ερμηνεία”, δηλαδή παρουσίαση των συμβολισμών του και σύνδεσή του με τα ανθρώπινα και τη χριστιανική θρησκεία. Στον Φυσιολόγο αξιοποιούνται το ζωικό βασίλειο, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και οι συμπεριφορές των ζώων ως πηγές ηθικών διδαγμάτων, θρησκευτικών συμβόλων και θεολογικών ερμηνειών (Mango 1988, 212-213).
Αποτελεί ο Φυσιολόγος απόδειξη του ενδιαφέροντος των ανθρώπων, ιδιαίτερα κατά τους Μεσαιωνικούς χρόνους, για ζώα υπαρκτά και οικεία αλλά και εξωτικά και μυθικά, που εξάπτουν τη φαντασία τους.
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ
Η επίδραση του Φυσιολόγου στη λογοτεχνία και την τέχνη είναι πολύ έντονη, ήδη από τον 5o αιώνα, περίοδο